صبر در زمان غیبت

حسن ابن راشد نقل میکند که از امام موسی ابن جعفر علیه السلام شنیدم که فرمود:خداوند به پیامبر وحی فرمود که اجلت فرا رسیده ومدت عمرت تمام شده است.پیامبر صلی الله علیه واله دستانش را به سوی اسمان بلند کرد وفرمود:بار خدایا وعده ای که به من داده ای وفا کن که تو خلف وعده نمیکنی.خداوند به او وحی فرمود:برو به جانب کوه احد با کسی که به او اطمینان داری پیامبر صلی الله علیه واله دعای قبل را تکرار کرده وخداوند به او وحی فرمود:برو با پسرعمویت به جانب کوه احد واز ان بالا برو وقبله را پشت سرت قرار بده وحیوانات وحشی کوه را صدا بزن جوابت را خواهند داد.وقتی جوابت را دادند یک بره میش چهار ماهه که تازه شاخهایش شروع به در امدن کرده واز رگهای گردنش خون جاریست همان بره مربوط به توست.به پسرعمویت بگو ان را ذبح کند و پوست ان را از طرف گردن بکند.وقتی پوست ان را برگرداند دباغی شده است.بزودی روح الامین وجبرئیل با دوات وقلم ومرکب نازل میشوند که از نوع مرکبهای روی زمین نیست واثر مرکب باقی میماند وپوست هم هرگز کهنه نمیشود وزمین ان را از بین نمیبرد وخاک موجب نابودی ان نمیشود.هر وقت ان را باز کنی تازه است ومحفوظ ومستور خواهد بود.انگاه علم گذشته واینده به تو وحی میشود وتو ان را برای پسرعمویت میخوانی و او برای تو مینویسد.پیامبر انجه دستور گرفته بود عمل کرد.همین که شروع به پوست کندن بره کرد جبرئیل وروح الامین نازل شدندبا تعدادی از ملائکه که تعداد انها را جز خدا کسی نمیداند.سپس بر پیامبر وحی شد وشروع به خواندن برای علی نمود وان حضرت مینوشت.خصوصیات هر زمان ودقایقی که در ان زمان اتفاق میافتد و باطن و ظاهر ان را توضیح میداد واز تمام وقایع گذشته واینده تا روز قیامت او را مطلع نمود ومطالبی را برایش تفسیر کرد که جز خدا وراسخین در علم از ان اطلاع ندارند واو را از تعداد اولیای خدا از ذریه خود تا روز قیامت مطلع نمود ونیز تمام دشمنان خود را در هر زمان معرفی نمود که امیر المومنین علیه السلام همه انها را مکتوب فرمود.سپس پیشامدهائی که پس از پیامبر برای او پیش میاید را به ایشان خبر داد.در این هنگام علی علیه السلام وظیفه خود را پرسید.پیامبر فرمود باید صبر کنی صبر وبه سایر ائمه علیهم السلام نیز دستور صبر داد ونیز به پیروان ایشان دستور صبر وتسلیم دادند تا زمان فرج برسد وعلائم ان زمان ونشانه های پیدایش ان را توضیح داد ونشانه هائی که در فرمانروائی بنی هاشم است به او اطلاع داد.(بصائرالدرجات جلد دوم ص 518)