سید جوانان بهشت

شیخ صدوق در امالی از ابن عباس نقل میکند:یک روز رسول الله صلی الله علیه و آله نشسته بود که حسن علیه السلام وارد شد چون پیامبر او را دید سخت گریست.آنگاه فرمود ای پسرک من نزدیک بیا سپس چنین فرمود:حسن فرزند من است.حسن نور چشم من است.حسن فروغ قلب من است و میوه دل من است.او بزرگ جوانان بهشت است.او حجت خدا بر خلق است.امر او امر من و قول او قول من است.هر کس از او اطاعت کند از من اطاعت کرده و هر کس او را عصیان کند مرا عصیان کرده است.من هر وقت به این فرزندم نگاه میکنم نگران میشوم و از آن ذلت و محنتی یاد می کنم که بر او وارد میشود و او را به سمّ ستم میکشند.در مصیبت او فرشتگان گریه میکنند،آسمانها بر او محزون میشوند،هر موجودی بر او میگرید حتی مرغان هوا و ماهیان دریا،پس هر چشمی بر او بگرید نابینا نمیشود روزی که همه چشمها نابینا میشوند و هر قلبی که بر او محزون شود روزی که همه قلبها اندوهگین است محزون نشود.هر کس او را زیارت کند قدم او بر صراط نلغزد روزی که همه قدمها بر پل صراط بلغزد.